Allerzielen, koester de namen die we hier gedenken
Gust Jansen
Deze dagen valt het blad van de bomen; de natuur is aan het afsterven; de avonden worden kouder en kil; het is al vroeg donker. En in dat donkere jaargetijde gedenken we onze overledenen, vieren we Allerzielen.
52 parochianen hebben we vanuit onze kerken gelovig uitgeleide gedaan; de jongste was 13, de oudste mocht 101 worden. Sommigen hadden een lang ziekbed – voor hen mochten we lang zorgen; van anderen konden we niet eens afscheid nemen, kwam de dood als een dief in de nacht.
Al deze parochianen, maar ook lieve mensen uit onze naaste familie of vriendenkring die dit jaar of langer geleden gestorven zijn, hen allen roepen we vandaag gelovig in herinnering en bevelen we aan bij God. Maar we bidden ook voor wie achtergebleven zijn. We bidden om kracht en troost voor wie verder moeten met een lege plaats aan hun zijde, in hun midden.
Soms word je wakker, midden in de nacht. Je ligt alleen en toch meen je hem nog te horen ademen; soms hoor je hem nog neuriën in de keuken of hoor je zijn voetstap op het pad naast het huis… Maar je weet dat het niet zo is…, en dat doet pijn.
Het kost tijd je te verzoenen met de dood van een geliefde.
Soms ben je misschien verdrietig en kwaad op God … en op andere dagen vind je wel troost in je geloof: hij of zij woont immers in het veilige licht van Gods liefde. Soms put je hoop uit de woorden van de Schrift waarin onze toekomst beschreven wordt: “God zal bij ons wonen, wij zullen Gods volk zijn en Hij een God met ons; Hij zal alle tranen drogen, en dan zal er geen rouw meer zijn en geen verdriet. Hij is de Alfa en de Omega”, de eerste en de laatste letter, begin en einde van alles en iedereen…
Het is dit geloof van eeuwen dat ons hier samenbrengt, het geloof dat onze dierbaren toekomst hebben bij God. “Niemand leeft of hij leeft naar U toe' – zo zingen we hier soms, 'en niemand valt, of hij valt in Uw handen.'
In deze dagen midden in de herfst geven we door al die bloemen aan onze begraafplaatsen het aanzien van de lente. En al die bloemen getuigen van onze eerbied en dankbaarheid voor onze gestorven dierbaren, oud en jong, groot en nog te klein, of nog een 'Morgenkind, een eendagsbloem, een vingerafdruk in ons bestaan', en onze bloemen zijn een stille getuigenis van ons geloof dat onze overledenen zijn opgebloeid bij wie God is.
Toen Jezus stierf, nog maar 33 jaar jong en in de bloei van Zijn leven, werd het al vroeg donker. Eerst voelde Hij zich door God en alleman verlaten; later kon Hij zeggen: "In Uw handen, Vader, beveel ik mijn geest.”
Een paar dagen later gingen wat vrouwen naar zijn graf. Hem vonden ze niet; ze troffen wel twee mannen aan, bodes uit de hemel, en die zeiden tegen hen en vandaag tegen ons allemaal: “Wat zoeken jullie de levende bij de doden? Hij is niet hier, Hij is verrezen!”…Mogen die woorden van toen ons deze dagen bemoedigen…
Omdat God zielsveel van mensen houdt, zijn alle zielen nu in vrede bij Hem en mogen ook wij verder leven in de palm van Zijn hand…