Wijsheid is niet te koop
Gust Jansen
De eerste lezing vertelt over iemand die het 'in het leven heeft gemaakt'. Het gaat over een rijke, die niet dom wil blijven. Hij bidt om het ware geluk. Hij wil niet enkel hébben, hij wil iemand zijn.
Met zo’n zelfde vraag komt een rijke jongeman bij Jezus. Hij leeft keurig, onderhoudt de geboden, doet geen vlieg kwaad, komt financieel blijkbaar niks tekort, maar toch hunkert hij naar echt geluk. En dus vraagt hji aan Jezus: wat moet ik doen om het echte leven te vinden, het ware geluk?
En zoals Jezus vaker doet om iets duidelijk te maken, vraagt Hij hem – heel radicaal – alles te verkopen en uit te delen aan hen die het nodig hebben; dan pas ben je íemand en zul je later in de hemel schatrijk zijn, zegt Jezus.
Maar dat antwoord vindt de jongeman te veel gevraagd. Hij wil wel investeren in gerechtigheid, hij wil elke letter van de wet onderhouden, maar blijkbaar wil hij ook vooraf zeker weten wat ie daarvoor terugkrijgt.
“Jammer dan,” zegt Jezus. “Je zit al op de goede weg: van kindsbeen af kén je alle geboden op je duimpje, maar je moet er ook nog naar leren leven. Verkoop je zaakje, deel uit aan degenen die tekort komen, en kom dan maar terug om mij te volgen.”
“Wat blijkbaar wijs is bij God, is soms dwaasheid voor mensen.”
Waar staan wij ergens?
Aan de kant van Jezus of aan die van de jongeman? Ik ben bang dat ook wij vaak kiezen voor de kant die het meest ‘safe’ is. Nogal eens durven wij het risico dat eraan vastzit, niet aan; en te hard van stapel lopen is voor velen te riskant… Maar gelukkig, er zijn ook altijd mensen, die dat radicale, dat tegendraadse wel aandurven in hun leven, ten bate van anderen. Zij willen zich niet aanpassen aan de zogenaamde gevestigde orde. Zij willen niet aanleunen tegen de algemene opinie. Zij willen liever voor gek versleten worden dan braaf meelopen met de mensen, en voelen zichzelf daarbij heel gelukkig.
Mandela was zo’n man, Moeder Teresa zo’n vrouw. In haar klooster en de school waar de zusters voor stonden, had ze een goed verzorgd en een zeker bestaan kunnen leiden, maar ze kiest voor het leven op straat, voor mensen die op straat liggen te sterven. “Laat hen op een menswaardige manier sterven,” was haar roeping. In het begin werd ze voor dwaas aangezien, maar hoeveel goeds is er uit de dwaasheid van die vrouw voortgekomen…
Veel jongelui – anders dan we er vaak over spreken! – mogen we hierbij rekenen. Vaak kennen we ze als tegendraads en al te radicaal. Niet-kerks durven ze kiezen voor een betere wereld. Ze durven het aan in verzet te komen en de boel op zijn kop te zetten. Ze kiezen niet de makkelijkste en veiligste weg; ze durven risico’s nemen…
Geloven is het risico lopen niet begrepen te worden. Geloven is wijs met de wereld van mensen omgaan, waarbij wijsheid niet te koop is. Het is kostbaarder dan zilver en goud…Wellicht is hun optreden voor velen van ons een signaal, een hunkering dat het beter kan in onze wereld…