Pinksteren: God zoeken buiten de kerk

Cees Remmers

Cees Remmers

De verhalen van Pinksteren vertellen hoe de eerste volgelingen van Jezus, verdrietig en verdoofd om zijn vroege, onverdiende dood, uitgeblust bij elkaar zaten: achter dichte deuren, bang voor de buitenwacht.

Maar dezelfde verhalen vertellen in sprekende beeld en ook hoe in hen het vuur weer oplaait; dat ze aangestoken door het gedachtegoed en de geest van Jezus opnieuw tot leven komen: Het gaat stormen in hun hoofd, er gaat een nieuwe wind waaien; ze durven weer naar buiten om over Jezus zijn woorden en waarden te spreken. En - zo wordt ons verteld - iedereen verstond iedereen... De mensen die eerst binnen zaten, verstonden hen die buiten stonden en andersom: de apostelen verstonden de mensen en de mensen verstonden de apostelen.

De kerk van nu - leert ons hetzelfde pinksterverhaal - mag zich daarom niet opsluiten in zichzelf en niet zeggen: de mensen buiten de kerk hebben geen oor meer voor het evangelie, wij worden als kerk door veel mensen niet meer verstaan...

Maar andersom geldt ook: verstaat de kerk de mensen nog wel...? Geven wij al niet al te lang antwoorden op vragen die de mensen niet meer hebben? Verstaan wij als kerk wel wat er nu omgaat in de harten van mensen...? Verstaan wij in het doen en laten van vele onkerkelijken en zogenaamde atheïsten, verstaan wij daarin het werk van God? Verstaan wij bij vele zogenaamde ongelovigen hun eerbied voor het leven, de zorg voor het behoud van de aarde,hun inzet voor minderen...? Verstaan we daarin hun heimwee naar een mooiere wereld, dezelfde dingen die ook Jezus zo ter harte gingen...? Zij heten ongelovig maar velen van hen gaan wel de weg die Jezus wees. En in plaats van te mopperen dat veel mensen de kerk niet willen verstaan, moeten we daarom de vraag stellen of de kerk de mensen van nu wel verstaat...

Een kind leert pas goed praten door eerst goed te luisteren naar hoe ouders praten en wat ouders zeggen... Pas door goed te luisteren leren mensen elkaars taal verstaan.

Het kan daarom pas weer Pinksteren worden in onze kerk, als we leren luisteren naar wat mensen, zogenaamde buitenstaanders van nu, ons te zeggen hebben. Pas als wij de vragen van mensen nu verstaan en onze oude en versleten woorden, waarden en waarheden op nieuwe wijze onder woorden brengen, pas als wij biddend en vierend een nieuwe Bijbelse geloofstaal leren spreken, waarin wij God niet in dogma’s opdringen maar Hem laten oplichten in onze geloofsverhalen, pas dan kan het weer Pinksteren worden.

En dus moeten we in onze gebeden en liederen gelovig blijven zoeken naar God, die zich niet laat opsluiten in kerken, die zich niet laat vastleggen in dikke boeken, maar die zich vinden laat in alle mensen van goede wil, die elkaar willen verstaan...

Pinksteren leert ons dat wie denkt dat God alleen te vinden is in onze kerk, nog niet goed genoeg buiten gezocht heeft... Of, zoals onze paus Franciscus kortgeleden zei: Ik heb liever een kerk die gehavend is, gekneusd en vuil, omdat ze de straat is opgegaan, dan een kerk die ziek is, omdat ze opgesloten zit in zichzelf en gehecht is aan haar eigen zekerheden...