Niet zien en toch geloven

Steven Barberien

Steven Barberien

We hoorden net spreken over Thomas, die we ook wel eens 'ongelovige Thomas" noemen. Maar is Thomas een ongelovige? Hij vraagt naar het gat van de spijkers in de handen en voeten van Jezus en naar de wond in zijn zijde. Hij wil die tekenen zien als bewijs dat het Jezus is...Thomas zal wellicht op Goede Vrijdag van op een veilige afstand gekeken hebben naar wat er met Jezus op Golgotha gebeurde. Met iedere hamerslag die de spijker, door het vlees heen, het hout in joeg, werd zijn geloof in Jezus de Redder kapotgeslagen... Wat een enorme teleurstelling moet dat zijn geweest!

De man die je drie jaar hebt gevolgd en voor wie je familie, bezit, werk en vrienden hebt achtergelaten, blijkt niet de verwachte Redder te zijn... Met de dood van Jezus was Thomas alles  kwijtgeraakt...

En wat doen mensen dan, als ze alles verloren hebben? Ze willen zo gauw mogelijk de teleurstelling vergeten en verder gaan. Ze willen de nare ervaring helemaal uitwissen en voorgoed vergeten, alsof het nooit is gebeurd.

Maar Thomas rakelt met zijn vraag het akelige verleden weer helemaal op. En natuurlijk was er in hem nog maar weinig geloof in de verrezen Jezus, want hij ziet nog altijd dat beeld van die dood gefolterde Jezus op zijn netvlies gebrand. Hij hoort nog altijd de stem van Jezus die luidt roept op het kruis: "God, waarom hebt Gij mij verlaten?"

Maar is Thomas daarom een ongelovige? Neen, hij is kritisch wat betreft het geloof van de andere leerlingen! Zij jubelen over de verrezen Heer alsof ze het lijden en de dood, alsof ze het kruis al vergeten zijn. En dat kan voor Thomas niet. De Gekruisigde, de Verrezene moet één en dezelfde zijn.

Er is iets veranderd in Thomas door de ontmoeting met de Verrezene, maar er is ook iets veranderd voor de andere leerlingen en voor ons... Het verleden, de wonden, de littekens mogen niet vergeten worden... We moeten die onder ogen durven zien.

Ofschoon wij Jezus niet zien, kunnen we wel in Hem geloven. Dat is niet eenvoudig want kritisch als we zijn als mens, willen we bewijzen, tekens of aanwijzingen. Thomas leert ons die tekens te zien, te erkennen. Het verrijzenisgeloof van ons christenen moet blijken uit de manier waarop wij omgaan met het lijden en het leed van mensen om ons heen. Christenen breken eensgezind het brood van het leven, in zorg voor de zwaksten en de lijdenden... Christenen durven kijken naar de wonden die mensen hebben opgelopen, en durven de vinger te leggen op dat wat misschien pijn doet. Zo kan er genezing komen en vrede; zo kan Jezus toch aanwezig zijn, ook al zijn deuren en ramen gesloten.

Christen zijn,is niet zien en toch geloven! Christen zijn is anderen laten zien, in taal en teken, wat 'geloven' wil zeggen...en daarbij niets uit de weg gaan..