Het veld in gestuurd
Cees Remmers
Alleen al in Londen wonen meer mensen dan in heel Kroatië, maar dat kleine Kroatië won van het grote Engeland. Daar heb ik wel plezier in, als klein wint van groot. Voor de rest heb ik er niet veel van gezien, van al dat voetbal om het wereldkampioenschap.
Ik heb trouwens ook al vier jaar geen seizoenkaart meer voor Willem II. Dat komt omdat ze elke week op een andere dag en een ander tijdstip spelen, maar vooral omdat ze op tv in de zogenaamde praat- en kletsprogramma’s van een potje voetbal een quasiwetenschap hebben gemaakt. Ze hebben er een schaakspel van gemaakt: ze spelen met de punt naar achter en moeten doordekken om het scorend vermogen te creëren, en de binnenspelers moeten buitenom om de buitenspelers onder druk te kunnen zetten…; ze moeten het veld klein houden en geen vier-drie-drie, maar drie-drie-vier spelen…
Ouwe voetballers en deskundige journalisten hebben van een potje voetbal een wetenschap gemaakt, waarvoor je heel veel verstand moet hebben, terwijl de echt grote voetballers meer hun voetbalinstinct gebruiken dan ingewikkelde redeneringen.
In mijn eerste parochie in Eindhoven woonde het halve PSV- elftal van toen, waaronder de gebroeders van de Kerkhof en Jan van Beveren. Ooit vroeg ik aan Jan van Beveren: wat zegt zo’n trainer nou in de rust over de te volgen tactiek? Niks, zei Jan… Het enige wat hij wel eens tegen die tweeling uit Helmond zei, was: dadelijk zijn we gedraaid en spelen we de andere kant op…
Ik vertel dit juist vandaag, omdat het evangelie vertelt dat Jezus zijn leerlingen ook het veld in stuurt met bijna niks. Terwijl op preekstoelen en kansels ook vaak heel ingewikkeld wordt gesproken, omdat in dikke boeken het geloof en ons christen zijn ook vaak heel ingewikkeld is gemaakt: boeken vol regels en rituelen, dogma’s van diepe denkers en grote theologen. en omdat vandaag het evangelie vertelt hoe de eerste leerlingen, net als de profeet Amos indertijd, met bijna niks op pad werden gestuurd: zonder allerlei ballast, geen rugzak.
Ze worden op pad gestuurd om het kwaad uit te drijven, met een rugzak vol Godsvertrouwen en een reisgenoot, zodat ze elkaar kunnen bemoedigen, aanvullen en corrigeren. Want geloven hou je niet vol in je eentje en dit is de kern: vertrouwen op God en houden van mensen…
En al zijn we nog met weinigen…, geeft niks…: het kleine Kroatië won ’t ook van het grote Engeland…