Herdenken en gedenken...

Gust Jansen

Gust Jansen

Wanneer je een dierbare verliest, een steun en toeverlaat, met wie je alles kon delen, iemand die glans gaf aan je leven, als je zo iemand verliest, valt alles in duigen en vraag je je af: hoe moet ik nou in ’s hemelsnaam verder zonder hem, zonder haar? Wat stelt de toekomst nog voor nu hij of zij er niet meer is?

Twee leerlingen van Jezus kennen dat gevoel ook, die pijn. Hij die glans gaf aan hun leven, Hij op wie ze zo hadden gehoopt, is gestorven: jong en totaal onverdiend vond Hij een schandelijke dood aan het kruis. Hun droom is gebroken, hun hoop aan diggelen.

Onderweg van Jeruzalem naar Emmaüs, hun hart vol vragen en verdriet, kunnen ze nog aan niks anders denken en over niks anders praten. Ze worden daarom bijna boos wanneer een vreemdeling zich bij hen aansluit en vraagt waarom ze zo bedroefd zijn: Ben je dan een vreemdeling in Jeruzalem, dat je niet eens weet wat daar deze dagen is gebeurd? Hij, op wie wij alle hoop hadden gesteld – Jezus van Nazareth – is verraden, veroordeeld en schandalig gekruisigd. Intussen is Hij al drie dagen dood en begraven...

Als je net als zij indertijd ontgoocheld en bedroefd, teleurgesteld bent in mensen, maar ook in God, die het allemaal maar toelaat, dan is het waardevol als je net als die twee je verdriet en je pijn kunt delen met elkaar, als je erover kunt praten en soms samen stil kunt zijn...

En heel fijn is het dan wanneer er iemand is, die doet zoals die derde tochtgenoot, die zich bij hen aansluit. Het eerste wat Hij namelijk doet, is echt naar hen luisteren. En pas daarna laat Hij een nieuw licht vallen op wat hen is overkomen.  

Hij laat hen ontdekken, dat Jezus door het lijden en de dood heen moest om zijn glorie in te gaan. Hij leert hen zien en geloven, dat hun vriend leeft bij de Vader, en voort moet leven in hen... Hij legde (wordt verteld) hun uit dat de dood van Jezus niet zijn einde was, maar een nieuw begin. En aan de hand van de Schrift heeft hij hun misschien verteld, dat God vanaf den beginne in het donker licht schiep. Misschien heeft hij verteld hoe het joodse volk geboren werd uit Abraham en Sara, twee oude en onvruchtbare mensen. En hoe er dus toen ook al leven geboren werd uit een dode schoot. En misschien heeft hij ook uitgelegd, dat God aan hun volk, dood en begraven in Egypte, nieuw leven en nieuw land schonk.

Zo misschien legde hij aan de hand van de Schriften uit dat de God van hun vriend Jezus een God was die het leven het altijd liet winnen van de dood...

Samen onderweg leert hij hen zó naar het leven kijken: met de ogen van het geloof! En zo haalt hij hen over een dood punt heen, ... blaast ook in hen weer het leven aan...

Dat ook wíj leven mogen, wij die deze dagen 4 en 5 mei intens hérdenken, en gédenken... Laten we het doen met de ogen, het hart van ons geloof, opdat we leven mogen...!