Gods handen en Gods ogen
Toos Maas
"Zij hebben een heel kruis te dragen." Dat zeggen we weleens over mensen die het moeilijk hebben. Het kruis is voor velen het symbool van lijden en v
erdriet. Maar het kruis is ook het symbool van gelovig vertrouwen. Er hangt in veel huizen nog een kruisbeeld, veel mannen en vrouwen dragen altijd een kruisje om de hals en sommige voetballers zie je weleens een kruisje maken voor de wedstrijd. Ze zullen er geen goal meer door maken maar het geeft blijkbaar wel vertrouwen. Het geeft houvast.
Ik denk dat wij zo nu en dan ook een houvast nodig hebben in het leven. Zeker op momenten dat het minder goed gaat, kan een kruis zo zwaar worden dat
het niet meer alleen te dragen is. We steken dan vaak een lichtje aan of bidden wat meer dan anders; we zoeken steun bij een God die ver weg lijkt. We mopperen zelfs op God, als het ons niet goed gaat. Maar soms vergeten we dat God in mensen leeft. Mensen zoals u en ik, die een handje kunnen uitsteken naar hen die in de put zitten of ziek zijn. Dan zijn onze handen Gods handen.
Dat ondervonden ook die jonge ouders die een van hun kinderen kwijtraakten aan een verschrikkelijke ziekte. Zij waren onbeschrijflijk boos en verdrietig. Alles en iedereen kreeg de schuld van wat hun was overkomen en die zogenaamde goeie God was nergens te vinden. Gelukkig waren er toen lieve mensen om hen heen, die hen bleven steunen, tegen wie ze telkens opnieuw mochten mopperen en met wie ze hun verdriet konden delen. Die mensen gaven het jonge stel kracht
naar kruis. Hun kruis werd door anderen mee gedragen, waardoor zij later konden zeggen: "Het verdriet zal nooit overgaan maar het heeft een plekje gekregen. Dankzij die menselijke Godshanden hebben wij het gered en kunnen we weer leven."
Een kruis wordt dan van een teken van pijn en verdriet tot een teken van leven en vertrouwen, als wij het zware kruis van mensen verheffen en lichter maken.
Dit weekend is het niet alleen het liturgische feest van de Kruisverheffing maar ook Nationale ziekendag. Onze bezoekgroepen hebben mensen van wie zij denken dat ze het waarderen, een bloem of een attentie gebracht om daarmee te laten zien dat we aan hen denken. Maar zorg moeten we niet uitbesteden. Dat is niet alleen het werk voor ziekenbezoekgroepen, mantelzorgers en deskundige hulp. Zorg voor onze medeparochianen moeten we delen met allerlei mensen in de hele
Norbertusparochie.
Als we nou vandaag in gedachten en gebed stilstaan bij hen die het moeilijk hebben, kunnen we misschien vanaf morgen weer beginnen of gewoon doorgaan met wat extra aandacht te geven aan hen die dat nodig hebben.
Wij zijn immers Gods handen en Gods ogen en die hebben we niet voor niets gekregen. Amen.