Gelovig afscheid
Steven Barberien
Deze zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren staat in het teken van eenheid. Blijkbaar is die eenheid niet zo evident. Jezus bidt vurig tot zijn hemelse Vader, opdat zijn leerlingen één mogen zijn en de onderlinge liefde bewaren. Want daar alleen is God te vinden, waar mensen liefdevol en eensgezind zijn.
Tja, daar ontbreekt het ook ons wel eens aan en als geloofsgemeenschap is het een hele uitdaging daaraan telkens weer te werken. Weet u, ik denk soms wel eens dat de verdeeldheid in onze kerk, het gevit op elkaars visie en een gebrek aan broederlijke en zusterlijke liefde, maken dat we voor velen ongeloofwaardig zijn... De boodschap die we hebben, is immers keigoed en er is ook behoefte aan... maar Kerk-zijn heeft toch een negatieve bijklank gekregen...
Hoe kunnen we dat veranderen? Sommigen zeggen dat alles anders moet, anderen weer dat we niets mogen veranderen... Wie zal het zeggen?
Misschien is het beter zich de vraag te stellen: “Wie zal het dan doen?” Wie in onze kerk zal opkomen voor de eenheid en de onderlinge liefde om zo geloofwaardig te zijn in deze wereld?
Ik weet niet of het waar is, want ik heb het van horen zeggen, dat er in Vlaanderen een pastoor was die het wachten op de Heilige Geest beu was. Zijn parochie was een doodse bedoening, er kwamen geen mensen naar de kerk en op vrijwilligers moest hij niet rekenen. Na al zijnmoeite en inspanning was het vuur van de H. Geest niet aangewakkerd; integendeel, het was in hem zelfs bijna gedoofd...Hij schreef een rouwbericht en liet dat publiceren:
Heden is stilletjes van ons heengegaan, onze parochie
`Aanstaande zaterdagochtend om 10.00 uur houden we het gelovig afscheid en kunt u nog een laatste groet brengen aan uw parochie.`
Die zaterdagochtend stond er in een redelijk gevulde kerk een open kist tussen zes kaarsen. De pastoor nodigde de aanwezigen uit voor een laatste groet. En in een lange rij gingen ze één voor één kijken om te zien wie er in de kist lag. Wie aan de beurt was, schrok hevig want... men zag zichzelf. Onder in de kist lag namelijk een spiegel.
En inderdaad: wij zijn met zijn allen de geloofsgemeenschap. Wij samen bepalen haar sterkte en vitaliteit. Onze aanwezigheid en inzet bepalen haar succes... Onze saamhorigheid, onze eenheid en onderlinge liefde bepalen haar geloofwaardigheid.
De H. Geest maakt niet dat kerken vol zitten of parochies succesvolle geloofsgemeenschappen zijn. De Geest komt over mensen en zet hen in beweging, in vuur en vlam, als... als zij dat tenminste zelf willen en ervoor openstaan. De Geest dringt zich niet ongewild op...
Als we tussen Hemelvaart en Pinksteren bidden om de komst van de H. Geest, laat ons er dan ook echt voor openstaan. Alleen zo kan de Geest ons helpen groeien in eenheid en liefde, groeien tot een gemeenschap die geloofwaardig is en hoop uitstraalt. Amen.