Dees meuge we 44
Gust Jansen
Ak dè zô wir is bekèk, dan ist wir goed gelukt: wir druk nou!, grôôt en klèèn, ouw en jong, minse van allerlei slag, net as int evangelie: as er wè te vieren valt, zèn we d’r wel. En daor zek mar wè blij mee, want carnaval meuge me vieren!
Dè zi ons moeder ok altij: Dees meuge me vieren! Mee verjaordaoge zat bè ons ut huîs vol volk, gevraogd en ongevraogd. En as onze pa of ons moeder jaorig ware, kwame ‘saovus alle ooms en tantes. Dan stonne d’r siegrette in un wènglas op taofel, en lagen er verschaaiene dôzen sigaren, en mocht ik as klèèn menneke opblèven, mee halverwegen d’n avond al mee van die
prikkelende ôgen: de kaomer zag blauw van de rôôk. Ut spien er as un oordeel as’t ging over dun bikse pollitiek en over dun diën en dun diën, en bij grôte fiste zong tante Toos as Wieske Snuf verkleed unne lèvesloop. Twas nog in d’n tèèd dè we bè d’n afwaas aon dun aonrecht alles aon elkaar zongen: echt schôôn fistjes!
Zelf denk ik wel us dè bè ons thûis d’n Bikse carnaval is ontstaon, want wie nou dun irste echte prins van de Pezerikken was wier in de Wandelgangen nie duîdelijk: ome Cees, Wout Faf, Jan Kiem of Nor Heerkes. In ieders geval bij ons thûis wier d’r al geaauwmeut, gedronken en ut ware fisten mee liekes mee ut idee: Dees meuge me vieren!
We han HIER vandaog bijna niks mir te vieren: terwêl ennigte weken geleeje d’r in d’n Elckerlyc un grôte moord in unne stal afspulde, brak er hier onder ut Dak van God brand uît. Ut dak ging er bijna vanaf vanwege te veul vuur in d’n adventskrans; nét vur de mis. Van de inmiddels gearriveerde snelblussers –munne schoonzoon zit er ôk bij, die hee overal veul
verstand van – moesen we al vur ut zingen de kerk ûit, terwèl onze koorknapen d’n brand al lang en brîîd mister waren. Zullie kunnen wel wè nat gebruîke nao dië Action - mee de A van al die Brammen die ut Pezerikkegat wel us op de kaort zôn zetten - gullie zet tenminsten un stelletje echte...
(un Biksslökske de man)!
Nou weet ik nie, of dè dur dië brand, onze Schêêve Peer z’n haoren aont verliezen is gegaon: as ze niks han gedaon haai dun Börger bijna aon ut Leipark gewont... En Prins Timmer – vur men is dè dun Twidde, niedan Johan? – koos ôk aaier vur zun geld: zogezeed wonen in de Bêrte, mar slaopen tussen de Krûiken en mee Carnaval zeker zen van zunne Bob, saomen ôôt un schôôn bankstel; net zo’n schôôn stel as ut Hôôg van de Klèèn: prinses Sophie en adjudante Suus mee hunne regelèèr Floris.
Ik hai ut daornet over dun Elckerlyc: daor is unne heel andere wend gaon waaie; ak ut goed begrepen heb waait er dië goeie kôôpe koffie zô uit de kumkes. Trouwes en dè mee dië wethouwer en ónze muziekschool; dè was un kwestie van Rocks en rollen. Ondertussen wier d’r ’n nuuw kapel opgericht; d’r waar behoefteaon, mar dèt zô zu lôpen wiesen we nie: ’t is ongelûffelik: d’r brand altij licht..., bè Maria...
Vur ons meude daorum de feestverlichting nou wel oprûimen: d’r zit zat muziek in, en iederîîn is er welkom, gelûvig of ongelûvig, net as in dè evangelie van daornet.
Welkom zedde vandaog, mar ôk woensdagaovond om 7 uur vur ut askrûiske, en ôk op andere daogen. Hier onder ut Dak van God vieren we ut lève: ut goei en ut kwaoi mee de gedachte van onze Lieve Heer, die we vandaog hier heurde zegge: Dees meuge me 44...!