Stenen weggerold

Gust Jansen

Gust Jansen

"Wanneer stuur Je je engel
om weg te rollen de stenen,
de vele die er nog liggen?"
hoorde ik iemand verzuchten...

Wat kan een mens toch vastzitten
in angstige gedachten, in een gevoel van paniek;
in de herinnering aan die vreselijke gebeurtenis
van toen, ooit...Als een steen op je hart!

Wat kun je toch gevangen zitten in je verdriet,
in je zorgen om wat er komen gaat,
in opstandigheid – omdat je bijna niets meer in de
hand hebt...
Een steen op je hart.

Wat een opluchting als je eens flink kunt huilen.
Als je eens hartgrondig kunt vloeken. Of bidden.
Wat een opluchting als je je verhaal eens kunt doen
De steen op je hart komt in beweging.
Je voelt je weer wat bevrijd.

Er wordt een oud Verhaal – steeds opnieuw – verteld:
over een Mens die in de dood was;
een steen hield Hem gevangen in het graf.
Maar de steen had niet het laatste woord...
wéggerold werd ie – zo vertelt het Verhaal –
en er kwam uitzicht, opnieuw weer levensruimte, Leven....

Mijn wens, onze wens voor Pasen:
dat de stenen, groter of kleiner, die soms zo in de weg kunnen zitten,
- dichtbij en/of wereldwijd -
weggerold worden...
dat er nieuwe Levensruimte voelbaar wordt
in het voetspoor van Jezus, die Man van Nazareth,
in de geest van Jezus, Christus genoemd!

Zalig Pasen!