Nieuwjaar 2015, samen...
Toos Maas
Nieuwjaar 2015, samen...
Met Driekoningen sluiten we de kerstperiode af. Het nieuwe jaar heeft zijn intrede gedaan, zoals dat zo mooi heet, en straks gaan we elkaar het beste wensen. Er is weer een jaar voorbij. Zo keken wij de laatste maandag van 2014 naar het jaaroverzicht en nadien zeiden we tegen elkaar: “Heb jij nou ook wat pósitiefs gehoord?” Nee dus. Het wereldkampioenschap voetbal was het enige lichtpunt en verder waren het oorlogen, rampen en ziekten die voorbijkwamen.
De wereld staat op zijn kop. Ik vraag me af: wat kunnen wij daaraan doen? Behalve een geldelijke gift eigenlijk niets. Wij kunnen niet net als die twee jonge mensen, net afgestudeerd tropenarts, naar Afrika trekken om daar mensen te helpen die besmet zijn met Ebola; wij kunnen ook niet naar rampgebieden om daar de handen uit de mouwen te steken, en we kunnen al helemaal niets in het Midden-Oosten veranderen.
Zijn wij dan machteloos? Ja, voor die ellende en rampen wel. Die moeten we overlaten aan deskundigen en maar hopen dat de situatie eens verbetert en er vrede komt. Maar hier om ons heen gebeuren dagelijks ook rampen, die de krant of de tv niet halen. Rampen in gezinnen, bij vrienden, familie of buren. Als ziekte, ellende of - nog erger - de dood binnenvalt, voelt dat ook als een ramp. Voor wie het treft, zijn de pijn en het verdriet in hun beleving even groot. En voor hen kunnen wij daadwerkelijk wel iets betekenen. Want het is echt niet moeilijk iemand te troosten, een arm om
iemand heen te slaan, te laten voelen dat zij er niet alleen voor staan, gewoon zomaar even binnen te lopen. Het aanbieden van hulp bij wat dan ook, doet vaak al wonderen.
Helaas merk ik, ook bij mezelf, dat we daar een beetje schrik voor hebben. Terwijl ik weet... dat je daar geen deskundige voor hoeft te zijn, niet intelligent. Ook heeft het niets te maken met leeftijd of dat je man of vrouw bent. We hoeven alleen maar mens te zijn, een mens die woorden en daden heeft voor wat onze ogen zien, ons hart voelt en ons hoofd denkt.
Zowel voor geluk als voor verdriet kunnen we onze deuren openzetten, de huisdeur maar ook de deur naar ons hart want daar blijkt een opslagplaats te zitten, zó groot dat velen er terecht kunnen, als we het slot er maar af halen.
2015 ... 365 kansen om tegen hen die lief of leed willen delen, te zeggen: Kom maar! We doen het samen... lachen en huilen.
Ik maak nooit voornemens aan het begin van een nieuw jaar, maar misschien is dit toch niet zo’n slechte. Ik ga het toch maar weer eens proberen. Of zullen we het samen doen?
Gelukkig nieuwjaar!