Grensoverschrijdend gedrag

Jezus met Mozes en Elia op de berg Tabor

Steven Barberien

“Ga…!” Hoe vaak spreekt God niet deze woorden tot mensen. “Ga! Breek je tent op en ga naar het land dat Ik u wijs.” Mensen laten hun hele hebben en houden in de steek, verlaten hun geboortegrond om zich door God te laten planten in een nieuw land vol belofte. Abraham is zo’n mens, die omwille van zijn rotsvast gelovig vertrouwen en handelen de vader van alle gelovigen wordt genoemd.

Grenzen overschrijdend wordt er gezocht naar waar men zich gelovig kan settelen. Meer nog, zo blijkt uit de eerste lezing, grenzen worden (bijna) overschreden om te zoeken naar hoe het geloof zich settelt in mensen. Abraham heeft alles losgelaten en nu moet Hij zijn enige zoon, die hij van God beloofd en gekregen heeft, ook nog afstaan…
Menselijkerwijs zeggen wij: “Hier gaat men echt té ver!” Geloof mag niet ontaarden in extremisme. Geloof is geen excuus voor grensoverschrijdend gedrag. Dat hebben Wet en Profeten ook geleerd aan het volk van God. Mozes kreeg tien geboden, waarbij ‘gij zult niet doden’ geen bewegingsruimte geeft om anders te doen. Elia de profeet sprak ook over God die wil dat de mens leeft…

Wanneer Jezus op de berg die twee figuren uit lang vervlogen tijden ontmoet, wordt de grens van tijd en ruimte overschreden. Jezus is de vervulling van de Wet en de Profeten en Hij zal het offer van rammen overbodig maken. De verbondenheid van God met de mensen en van mensen met God zal niet langer uitgedrukt worden met het bloed van offerdieren.
Neen, eens en voor al zal Jezus, Gods enige Zoon, zichzelf geheel vrijwillig opofferen voor de mensen wanneer Hij sterft aan het kruis. Dat is geen offer van geloof meer zoals Abraham in geloof dacht Isaak te moeten offeren… Neen, Jezus’ zelfopoffering is een offer van liefde… Liefde die zich geeft ten einde toe. Jezus is de veelgeliefde, de welbeminde, niet omdat Hij geloof heeft, maar omdat Hij liefde is. Liefde die de grenzen van hetgeen ‘gewoon’ is, ver overschrijdt.

Liefde doet grote dingen aan mensen. Juist daar waar wij denken dat er een grens is, een uiterste aan wat een mens kan doen voor een ander…, zien wij hoe liefde die grens overschrijdt. Hoe mensen boven eigen kracht uit, zich helemaal wijden aan bijvoorbeeld de zorg voor een zieke partner. Datgene wat menselijkerwijs gezien onmogelijk is en niet haalbaar, wordt ‘gewoon’ gedaan…

In die zin roept God ons mensen nog altijd om op weg te gaan en, over onze eigen grenzen en beperkingen heen, te trekken naar een beloftevolle toekomst; een land, een wereld vervuld van Zijn liefde. 

Printversie