God laat de goede vruchten rijpen
Steven Barberien
De wijngaard, waarvan verhaald wordt in de lezingen, staat symbool voor het huis van Israël, voor het volk en het land dat God ter harte gaat. God he
eft zich als wijngaardenier en vriend heel wat moeite getroost om zijn wijngaard, zijn volk, een goede start te geven. Aandacht, tijd, moeite stak
Hij erin, maar wat heeft het Hem opgeleverd? Zowel Jesaja als Jezus klagen Gods nood. God heeft zo lang Zijn best gedaan, maar wat heeft het uitgehaald? Het volk blijft zijn eigen gang gaan; ze komen met hun leven niet dichter bij God, maar dwalen steeds weer en steeds verder af. Het zijn zure, bittere, wilde vruchten die groeien, en God zou het liefst Zijn handen ervan af trekken. Zijn geduld raakt op en Hij wil alles aan zijn lot overlaten.
Het volk van God zal zijn bijzondere, bevoorrechte positie verliezen. Ze ‘verdienen’ het niet langer met Hem bevriend te zijn. Ze hebben zelfs de Zoon niet erkend en Hem ter dood laten brengen aan een kruis, omdat Hij hun plannen in de weg stond... Dit is de ondergang van een volk, dat zich kon koesteren in Gods liefde, zorg en vriendschap. Zou God in onze tijd ook zo teleurgesteld kunnen zijn in ons? Zou Hij soms met de gedachte spelen: “Ik trek de stekker er maar uit; dat ze het maar zelf uitzoeken”? Hangt onze Kerk ook de dreiging boven het hoofd van de Godverlatenheid?
Ik geloof echt van niet. Oké, ik ben wel realistisch en ik kan geloven dat God wel teleurgesteld is inons lauwe geloof: Onze kerken kunnen voller zitten, wij kunnen meer doen om anderen te helpen, maar zou het van ons wel afhangen? Dat vraag ik me af... Ik denk dat er wezenlijk iets is veranderd door Christus. In Hem is het nieuwe Verbond gesloten van God en zijn volk. Het is niet meer gebouwd op mensen, die in hun zwakheid niet veel terechtbrengen van Gods geboden. Het is echter gebouwd op de hoeksteen die Jezus is! Hij is de ware wijnstok! Als ranken zijn wij met Hem verbonden. Zijn levenskracht stuwt in ons als een sapstroom, die ons laat groeien en ons in praktijk laat brengen wat we van Hem hebben geleerd.
Gods volk, Gods kerk, Gods wijngaard mag erop rekenen dat we niet in de steek gelaten worden. Wij zijn immers ten diepste met Hem verbonden door Jezus.
Dat nieuwe, altijddurende verbond mogen we in elke Eucharistie weer vieren en gedenken. Onze wensen, gebeden, smekingen en dankzegging brengen we bij Hem... Hij zal de goede vruchten in ons leven laten rijpen en Hij zal snoeien al wat dor en droog is in ons bestaan. Als geen ander weet God wat ieder van ons nodig heeft, en Hij wil graag aan ons het Rijk Gods geven... Laten we dan met Christus de Zoon verbonden blijven als ranken aan één wijnstok, en zo ook ten diepste verbonden blijven met elkaar. Amen.