Gelinkt aan Gods facebook

Steven Barberien

Steven Barberien

In dit weekend van Allerheiligen en Allerzielen staan wij stil bij de dood én de keerzijde daarvan: het eeuwig leven. Allerheiligen is de viering van het nieuwe en eeuwige leven, van de vreugde en het geluk dat hen ten deel valt die geloven in Jezus als de verrijzenis en het leven. We denken aan vele generaties christenen die ons de weg hebben gewezen, de weg die Jezus ook wees. Hoe je als mens, gericht op anderen én gericht op God, zó leven kunt dat je ooit bij je sterven, thuiskomt bij God. Een mooie hoopvolle boodschap, maar...

We missen hen zo, onze geliefde familieleden, vrienden en bekenden die gestorven zijn. Allerzielen is stilstaan bij dat verdriet. Beseffen dat wat geweest is, nooit meer terugkomt. Voelen, ervaren dat gemis een snijdende pijn is in elk mensenleven. We bezoeken hun graven, plaatsen een bloemetje, branden voor hen een kaarsje. Nee, we zullen hen nooit vergeten... Maar alles wat we doen, doen we meer voor onszelf dan voor hen. Want het leven gaat onverbiddelijk verder, gaat door, ook als jouw leven stil is komen te staan, doordat met die ander ook een stuk van jezelf is afgestorven.

Wie rouwt, moet zelf deze weg gaan; niemand kan dat voor jou doen. Je moet zelf thuiskomen in een leeg huis, alleen gaan slapen en nog uren wakker liggen met een beangstigend gevoel van: “Ik ben alleen in dit grote huis”. Of je bent wakker en je beseft: “Er ligt niemand naast me”. Een lege plaatsaan tafel, een aardappel minder die je moet schillen, een vluchtige geur van een parfum, en je voelt de pijnscheut van de herinnering steken in je hart...

Het leven confronteert je ermee, duizendmaal en vaak in heel kleine dingen, dat er iemand is die niet meer met je meetrekt door dit leven. Er is een leeg
te in jezelf, een donker gat, dat door niets of niemand op te vullen is, zelfs niet door herinneringen. Het echte, ware, die mens zelf, is door niets of
niemand te vervangen.

De uniekheid van elke mens wordt ook door God onderschreven. Elk mensenkind is Hem bekend en vertrouwd. We zijn allemaal gelinkt in zijn facebook... Hij kent onze gezichten, onze tranen van vreugde of verdriet. Niets is tevergeefs, geen moeite teveel, geen daad wordt vergeten. God kent ons door en door...

Hij kent ook onze drang tot leven. De strijd die wij samen aangaan om ziekte te overwinnen, lijden te vermijden en de dood uit te stellen. Die levensdrang heeft Hij ons ingeblazen, samen met de liefde die ons met elkaar verbindt. Daarom ook heeft Hij ons door Jezus perspectief gegeven op eeuwig leven, op een weerzien ooit, op een samen-zijn waar geen einde aan komt. Dat geloven, daarop vertrouwen, is een gave én een opgave, want hoe groot je geloof ook is, hoe
sterk ook je vertrouwen, het gemis en het verdriet bij een overlijden worden er niet minder om. Maar in dat geloof heb je afscheid genomen en trach
t je verder te leven zonder hen. Soms gaat dat heel goed en is het Allerheiligen, en soms gaat het niet en is het Allerzielen in je gemoed...

Hoe dan ook, we vergeten hen nooit, God vergeet hen nooit...